10 Kasım 1938…

Akrep 9, yelkovan ise 5’i gösteriyor.
Vatanımın kaderini değiştirip,
Düşmanın tüm oyununu bozan adam,
“Atam”
Dünyaya gözlerini yumdu.
Karanlık,
Her yer kapkara…
Her şey bitti…
Keder ve acı var.
Kocatepe yasta.
İstiklal Yolu hüzün içinde.
Kağnılar gitmiyor!
Ya halk…
Türk Halkı kan ağlıyor.
Bir komutan uçup gitti.
Peki ya geride bıraktığı:
Koca bir vatan;
Koca bir Türkiye Cumhuriyeti!
Şimdi sahipsiz mi kaldı?
Ne zor şartlar altında kazanılan, tam gitti derken;
Dünyaya nam salmış bir geri dönüşle alınan bu topraklar,
Sahipsiz mi artık?..
Mustafa Kemalimiz artık yok.
Biz öndersiziz, umudumuz yok olup uçmuş…
Kutsal davamız da düşmüş mü oldu şimdi?
O burada olsa bize, bizlere ne derdi?
Ne derdi biliyor musunuz:
“Harekete geçince durduramadığım bu milletimin bu hali ne?”
“Umudum olan gençlik ne duruyor?”
Evet gençlik, ne duruyoruz?
Hepimiz Mustafa Kemaliz!
O halde neden duruyoruz?
Şimdi toprağımıza daha da sağlam basma vakti!
Şimdi davaya daha da tutunma vakti!
İnançla, azimle, yılmadan, sıkılmadan!
Biz sadece bir gün üzülelim;
Biz sadece bir gün ağlayalım.
Fakat diğer bütün günler,
Yapmamız gerekeni yapalım:
Çalışalım!
Fikirler asla ölmez!
Onun eşsiz, vatan aşkıyla dolu, inançlı ve kararlı fikirlerini yaşattıkça,
O zaten hep bizimle yaşayacaktır.
O zaman Atamıza bir söz verelim;
“Sana senin yaptıklarından değil,
Sana her zaman bizim yaptıklarımızdan söz edeceğiz!
Tam bağımsızlığımızı her zaman koruyacak,
Yaşamımızda akıl ve bilimden hiçbir zaman şaşmayacağız!”
Sen rahat uyu Atam,
Bu topraklar asla sahipsiz kalmayacak!
Umudun olan gençlik daima ayakta olacak!