Mehmet Aman – Özgürlük Demişler Adına İnsan Öldürmenin

özgürlük demişler adına insan öldürmenin

***

1

sabah güneşi ısıtıyordu insanların içini
en tepede
gencecik fidanlar düşmüştü yollara gelecekleri için
analar babalar yarına bakıyordu umutla

-bir ben miydim güne kötü başlayan
yoksa başına neler geleceğinden bir haber insanlar mı-

akşama doğru soğumuştu hava
güneş yerini bırakıyordu
yavaş yavaş
kara
kara bulutlara

buz kesmişti aniden
ama cıvıl cıvıldı yine güvenpark
kimisi çekirdek çitliyordu havuz başında
kimisi otobüs bekliyordu

lüks bir araba yaklaştı
yolda görsen
“ulan ne güzel hayatınız var” diye iç çekeceğin
hayıflanacağın bir araba

girdi iki otobüsün arasına
sinsice
patlattılar bombayı namertçe
bakmadılar içinde kim var kim yok
kadın çocuk dede nine
patlattılar bombayı

kıydılar masum bedenlere

2

nerede?

güvenparkta
kızılayda
başkentte
ankara kan içinde
kızılay kan
güvenpark kan

savruldu oradan oraya insan cesetleri
ağaçlar ceset parçaları
bahar çiçekleri kan

özgürlük demişler adına insan öldürmenin
barış demişler adına cana kıymanın
demokrasi demişler adına eşkıyalığın

-yarasa suratlılar kan emer
muşmula suratlılar vicdan-

sen ölürken kardeşim
ben ağlarken
biz ağlarken
oturur onlar bin odalı saraylarda
oturur sıcak koltuklarında
izlerler ölümünü en lüks televizyonlardan
izlerler ağlayışımızı
hiiiiç gocunmadan

3

öğrenciydik
yeni başlamıştık üniversiteye
hayallerimiz vardı
bitirmemiz gereken bir okul
bir vatan vardı
bir millet
hayırlı evlat olmamız gereken
öldürdüler

mühendistik
anneydik
babaydık
öğretmendik
çöpçüydük kağıt toplardık
bebektik daha doğmamıştık
öldürdüler

topladılar ertesi gün cesetlerimizi
güvenparktan
süpürdüler halının altına
sakladılar bizi

a benim memleketim
öldürdüler bizi kahpece

4

korkuyor şehir artık
korkuyor metro rayları
bomboş metro istasyonları
korkuyor güvenpark
güvenparktaki simitçiler
çiçekçiler
çığırtkan taksiciler
dolmuş şoförleri
korkuyor güvercinler
beyaz
süt beyaz güvercinler
uçmuyor güvercinler
korkuyor insanlar

ve
ve
ve

kokuyor güvenpark
kan kokuyor
yanık kokuyor güvenpark
yanık ceset kokuyor

5

tadı yok ankaranın
yavru yumru anıtın
tadı yok
sokaktaki kedilerin tadı yok
sahi nerede
nerede sarı kedi
kara kedi
onlar da mı korktular
onlar da mı kaçtılar
bu şehirden

tadı yok mahallemiz bakkalının
kedileri besleyen teyzenin tadı yok
nasıl olsun ki
yok çünkü kediler
gittiler
kaçtılar

tadı yok baharın müjdecisi
çiçeklenen ağaçların
tadı yok

6

“dağlarına bahar gelmiş memleketimin”
demişti ahmed arif
gelmedi
gelmedi ahmed ağabey
gelmedi
dağları köpek yuvası memleketimin
şehirleri hain
şehirleri eşkıya
bahar dediğin tatlı bir düştür
memleket için
ahmed ağabey
dağlarına bahar gelmedi memleketimin

7

iyi değiliz diyor bir lümpen
kaldırmıyor kıçını
başka da bir şey demiyor
evet iyi değiliz son zamanlar
güvendeyse hiç

çok yakınımızda ölüm son zamanlar
çok
hemen karşıda
otobüs duraklarında
parklarda

halbuki
çekirdek çitlesin insanlar diye
çocuklar oynasın diye parklar
insanlar ölsün diye değil

yakında ölüm
kızılayda
ulusta
cebecide belki
belki de tunalı kim bilir
ölüm
yanıbaşımızda

bu kadar yakınken ölüm bedenlerimize
kaçacak mıyız
sokaktaki kediler misali
ufacık bir bom sesine

hayır
hayır
hayır

8

buradayız
kaçmıyoruz efendiler
korkmuyoruz kahpelerin
kahpece pusularından
meydan okuyoruz karanlığa
korkuya
gitmiyoruz hiçbir yere
gitmiyoruz

karşısındayız gericilerin
bölücülerin
hainlerin
taşeron çetelerin
kan emici sivrisineklerin
ikibinonaltı model damat feritlerin
şeyh saitlerin
iskilipli atıfların
vahdettinlerin

karşısındayız
bir vatan var kurtarılacak
bir memleket
bir ulus var kurtulacak

kurtaracağız
güneşli günlerine merhaba diyeceğiz
memleketimin
merhaba

mehmet aman
on üç on dört on altı mart iki bin on altı / ankara